Met een woest gebaar scheurt hij het beschreven vel van zijn blocnote. Nee, dit is nog niet scherp genoeg. Het moet een toespraak zijn die zo blijft hangen dat het ze nog lang zal heugen. De genadeloze afrekening.
Eerst nu de tekst goed krijgen en dan morgen de notaris het hele zooitje laten onterven met een nieuw testament. Wat zullen ze op hun neus kijken. Goed, hij heeft zich ook niet altijd vriendelijk gedragen. Kinderen vindt hij nu eenmaal een verschrikking; het wemelt intussen van de kinderen in zijn familie. Al zijn broers en zussen hebben een hele kinderschare. Wat moet je met je broers en zussen op een verjaardag waar je elkaar niet eens kan verstaan door die krijsende kruipende luiers? Contact houden zonder die meute was kennelijk niet mogelijk. Toen hij daarom niet meer bij ze langs wilde of alleen ze uitnodigen bij hem thuis als ze de kinderen thuis lieten, was de ruzie zo hoog opgelopen dat het contact terugliep tot zo nu en dan een telefoontje 's avonds laat, als die apen al in bed lagen. Het blijven toch je broers en zussen, helemaal breken ook moeilijk. In zijn agenda heeft hij een schema dat hem waarschuwt om iedereen één keer per jaar te bellen. Hij vind het moeilijke gesprekken, want binnen recordtijd beginnen ze weer over hoe goed er al een kruipt, verhalen over zindelijk worden, de eerste stapjes. Je zou denken bij het ouder worden dat die kukeleku verhalen zouden stoppen maar altijd is er wel iets zo geweldigs gepresteerd door een van hun nazaten dat dat in geuren en kleuren moet worden rondgebazuind.
Verjaardagskaarten is hij nooit aan begonnen. Cadeautjes ook niet. Eens per jaar rond Kerstmis maakt hij een flink bedrag over dat ze dan maar moeten verdelen. Steevast wordtd daar voor bedankt met een kerstkaart waarop het hele gezin inclusief hond met een rode muts staat afgedrukt. Waarom begrijpen ze niet dat hij daar helemaal niet in geïnteresseerd is? Je gaat toch niet je eigen foto sturen als kerstgroet!
Nu zijn einde in zicht komt is het tijd om een en ander te regelen. Van wie ze het gehoord hebben is hem niet helemaal duidelijk. Hij verdenkt zijn huishoudster, of misschien zijn chauffeur? Ineens stonden ze er allemaal, zonder aanhang, aan zijn ziekenhuisbed. Het kon dus wel, gewoon broers en zussen met elkaar. O wat waren ze bezorgd om hem toen de prognose van de dokter zo slecht was dat het niet anders kan dan dat binnenkort het met hun suikeroompje gedaan zal zijn. Een verpleegster thuis was niet nodig, ze verdrongen zich zowat om hem te begeleiden en te verzorgen, steeds herhalend dat ze zo van hem hielden.
Morgen komt de notaris. Hij vindt het in en in jammer dat hij de afzakkende gezichten niet zal kunnen zien als het testament binnenkort door de notaris wordt voorgelezen. Hij schroeft zijn vulpen open en begint opnieuw.
De volgende ochtend vindt zijn huishoudster hem voorover liggend op het bureau en belt direct de broers en zussen. Als de notaris volgens afspraak arriveert ziet de werkkamer er opgeruimd uit, niets wijst op het drama wat hier heeft plaatsgevonden. Op het bureau ligt enkel een maagdelijk witte blocnote. De vulpen is terug in de la, het laatst beschreven vel en de proppen uit de prullenbak zijn verdwenen.
Reactie plaatsen
Reacties