Lekkere opwinding

'Een beetje lekkere opwinding heb ik zo nu en dan wel nodig hoor', zegt mijn buurman. 'Jij niet buurvrouw?'

Ik glimlach maar een beetje schaapachtig. Heb geen zin in zijn dubbelzinnige opmerking. Eigenlijk is het wel een aardige man als je hem ontmoet, altijd een vriendelijk praatje. Hoe anders klinkt hij in zijn eigen omgeving. Veilig achter de voordeur of in de tuin waar hij niet lijkt door te hebben dat de hagen helemaal geen geluid tegenhouden, breekt herhaaldelijk het beest in hem los. De hoge heren in den Haag, de dokter, zijn baas, Covid en het journaal zijn de aangevers voor zijn heftige tirades. 

Lekker onderuit in mijn ligstoel hoor ik hem met het mooie zomerweer geregeld 's middags op stoom komen als stond ik naast hem. Ik heb geprobeerd enige lijn te ontdekken in zijn onderwerpen, omdat begrip misschien helpt tegen me niet te ergeren. Het lukte me niet. Hij is een meester in altijd iets te weten om keihard tegenin te gaan. En geen enkel probleem de verguisde en de vereerde van gisteren, vandaag om te draaien. Driftig orerend lijkt hij echt te genieten van zijn eigen commentaar, zijn vrouw als publiek, die braaf zo nu en dan er nog een schepje bovenop doet.

Vandaag was het weer zo ver. Net toen ik dacht en nu ga ik er iets van zeggen, stopt hij met een diepe zucht. Ik hoor glazen neerzetten, de stoelen kraken, waarna volledige stilte. Even later verraadt een ander geluid, ritmisch en tweetonig, dat ze allebei een middagdutje doen.

En toen zag ik het. Er zit helemaal geen lijn in waarover, als het hem maar opwindt. Pas dan kan buurman tevreden slapen.