Buiten is het net boven het vriespunt en nog donker. Langs mijn slaapkamerraam klinken voetstappen. Meerdere. Een bons, nog een, geroezemoes van stemmen en ik denk : "Nee hé? Niet nu al.” Met groot gekletter wordt gereedschap uitgepakt en dreunt de eerste boor in het beton.
Onbewust van mijn aanwezigheid lekker in mijn warme bed op een paar meter afstand beginnen de bouwvakkers, al uren op en slaperig uit het busje gerold, aan hun werkdag in de kou. Brrrr. Wat een baan. Toch wel om ontzag voor te hebben. En of het lawaai nog niet genoeg is gaat de radio aan. Geluidssterkte festival want hij moet nog wel te horen zijn door de oordoppen heen. Ondanks het volume komt de muziek niet boven het wapengekletter uit. Alleen de dreunende bassen blijven klinken, of is het voelen? Dit gaat weer een moeilijk dagje worden vrees ik. Nog deze week overleven, en dan is de renovatie klaar.
En dan, in een pauze van het kabaal, klinkt alleen de radio met plots de schallende hoge vrolijke stem van een jongen er nog bovenuit, die uit volle borst meezingt. Ik hoor zijn voeten meestampen in de maat en zijn collega's lachen. Mocht ik denken dat het een te beklagen beroep is, de jongen vindt dat helemaal niet, of is het de muziek die het zware werk verzacht?
Veel is er veranderd, maar de bouwvakker zingt nog steeds zijn hoogste lied, zoals destijds al zonder Hilversum Drie, bezongen door Herman van Veen. Het maakt me zo vrolijk dat het ineens een stuk minder erg is al dat geluid. En straks als het af is ben ik helemaal blij met wat ze gepresteerd hebben.
Reactie plaatsen
Reacties