Dromende regenlaarzen

Door de bossen struinen in de herfst. Regen geen bezwaar. Gele zuidwester op en bijpassende lange zeiljas aan, de broek in groene regenlaarzen.

Aan de gele zuidwester en vissersjas met die speciale oliegeur, zou je kunnen herkennen dat dit een plaatje is van heel lang geleden. En dat is het ook, de stof heeft de tand des tijds helaas niet doorstaan. 
De groene regenlaarzen hebben iets langer dienst gedaan, tot ik toen ze lek gingen een paar chique lederen laarzen kocht. Miskoop. Mooi maar wat een onderhoud steeds, tenzij je voorzichtig uitkeek waar je liep. Gewoon niet praktisch. Al snel ging ik terug naar de gewone groene, met een paar speciale boeren laarssokken zodat ik weer lekker onbezorgd door de plassen en blubber kon banjeren. Banjeren, dat is het juiste woord wat past bij die groene rubberlaarzen. Zodra ik er in stapte voelde ik me al anders, vrijer, en kreeg een andere loop.
Mijn groene laarzen hebben heel wat meegemaakt. De wadden, de Zeeuwse klei, Brabantse bossen. Nu staan ze vooraan op zolder. Al draag ik ze niet meer omdat ik de elasticiteit om te kunnen banjeren verloren heb, weg mogen ze niet. Ze herinneren me aan heerlijke onbezorgde tijden en verdienen het dat ik ze bewaar en steeds even wegdroom zodra ik ze zie.