Schrijven op basis van een woord. Dat is even nadenken. Soms vindt mijn wat traag werkende geheugenschijf dingen terug waar ik zelf verbaasd over ben dat die daar nog liggen opgeslagen. Misschien werkt mijn harde schijf wel traag omdat hij overvol zit? Ook lijkt het wel of goede herinneringen sneller gevonden worden dan slechte. Zou ik die zelf dieper in het systeem hebben opgeborgen? Elke vraag levert een nieuwe vraag, goed voor een uitgebreide psychologische beschouwing, maar ik ga toch maar terug naar het woord.
Voetsteun, voetsteun?
Waar ben ik die ooit tegengekomen in mijn leven? Eerst weet ik het echt niet en dan ineens verschijnen de beelden. Ik herinner me een fietszadeltje gemonteerd op de stang van mijn vaders fiets. Een klein donkerbruin lederen zadeltje waaraan twee stangen die voor en achteruit konden bewegen met voetsteuntjes. Ik weet ineens weer hoe het leer aanvoelde. Glad, met een opengesneden ruitje in het midden waar je net niet je vinger in kon steken. Precies een minikopie van zijn zadel, smal met lange punt. Ik herinner me dat ik erop zat, tussen zijn armen. Vaak zal het niet gebeurd zijn met de toen zesdaagse werkweek en twee weken vakantie per jaar. Het stuur mocht ik niet beethouden, meesturen verboden. Ik hield me beet aan zijn mouwen. Het was geweldig daar voorop, zo tussen zijn armen leunend en alles kunnen zien. Veel beter dan later achterop waar je ook nog je benen wijd moest houden om niet tussen de spaken te komen of als je benen wat langer werden, de grond te raken. Was je nog erg klein dan kon je ze een beetje steunen op de wielbouten. Heel wat kinderen kwamen toen ook echt met de voetjes tussen de spaken. Om de zitjes van nu, kussentje, rugsteun of kuipje, afgeschermde voetensteun, veiligheidsriem, en voorop zelfs soms een windschermpje en eigen stuurtje, zouden ze toen gillend van het lachen achterover zijn gevallen. Kon een kind best tegen, beetje ongemak, werden ze sterk van.
Eenmaal zelf moeder met kind op de fiets, heb ik vanwege mijn fijne jeugdherinnering, mijn zoon zo lang mogelijk kraaiend voorop genomen op de fiets. En toen dat echt niet meer ging omdat de knietjes absoluut niet meer er doorheen gewurmd konden worden, heb ik stevige voetsteunen gemonteerd achterop. Hierdoor kon hij op rustige stukken, armpjes om mijn nek geslagen, achterop op de steunen gaan staan, meekijken en samen praten. Je doet wat voor je kind hè? Hoewel, was dit niet gewoon heerlijk voor ons allebei? Ja, toen was geluk heel gewoon, samen op de fiets.
Reactie plaatsen
Reacties