Inpakken en wegwezen

Hoewel ik iemand ben van de praktische snelle oplossingen, werkt dat niet als ik op vakantie ga. Er zijn mensen die pas op de dag voor vertrek de koffers van zolder halen en volgooien, en er zijn er die weken van te voren al bezig zijn. Ik zit daar niet eens tussenin. Ik begin maanden van te voren al. Ik ben gek op de voorpret.

Op Google Street loop ik rond in de straten. Ik lees reviews, kijk op YouTube filmpjes, en maak lijstjes. In een koffer, die vreselijk in de weg staat, gooi ik steeds al dingetjes die ik tegenkom en van denk, o ja, dat is handig. Voorpret. Ik hou er van. Dat veel waar ik tijd aan besteedde ter plekke totaal anders loopt maakt me niets uit. 

Mijn man laat me lekker aanmodderen. Hij is juist iemand van niks voorbereiden en op laatste moment zomaar wat inpakken en wegwezen. Zonder mopperen zigzagt hij langs de in de weg staande spullen, maar doet niet mee. Hij mompelt hooguit als reactie op mijn vragen: "Ach dat zien we daar wel." Hij mag. 

Als we straks gearriveerd zijn vindt hij het doodnormaal dat ik niet alleen het beste visrestaurant weet maar ook hoe daar te komen en welke dagen gesloten. Ook vanzelfsprekend dat ik een oplossing heb voor zijn te korte oplaadsnoer voor zijn telefoon en allerlei dingen tevoorschijn kan toveren van nagelknipper tot de chromecast en een klamboe die we voor het raam hangen. Ik wil dan wel even van hem horen: "Toch wel handig iemand bij je te hebben die niet denkt, ach we zien wel."